Rok 2016 to dla mnie rok przełomowy. Założyłam bloga :) Dzielę się z Wami szydełkowymi projektami. Na facebookowym fun page'u zamieszczam różne linki, inspiracje (nie tylko szydełkowe), sprawy, które mniej lub bardziej wpływają na moje życie.
Ubiegły rok minął mi pod znakiem wielkiej fascynacji KORONKĄ KONIAKOWSKĄ.
Właściwie, wszystko się przewartościowało, bo od lipca chłonę jak gąbka, co z tą koronką związane. Wszystkie zmysły wyostrzyły się na percepcję tego zjawiska. Dotykam, i czuję lekkość, delikatność i misterność ale także mięsistość koniakowskich elementów w serwetach, w palcach mam cieniuchną nić. Patrzę, i za każdym razem się zachwycam, każda serweta jest inna, inny układ elementów, inne łączenie. Bogactwo wzorów sprawia, że chcę więcej i więcej, nie czuję przesytu.
Słyszę...gwarowo opowiadane historie, a w ciszy - ruch pracujących dłoni i delikatny szelest przesuwanej nici... czasem cichuteńkie liczenie.
Zastanawiam się, jak wiele zdjęć jesteście w stanie obejrzeć i jak wiele uda mi się ich zamieścić, są różne. Część robiona przeze mnie, część przez męża, i choć niektóre rozmyte, bo ciężko zrobić zdjęcie koronce znajdującej się za szybą, kiedy akurat odbija się w niej światło, to ciągle mi się wydaję, że nawet najlepsze jakościowo nie oddadzą piękna koronki koniakowskiej :)
Ale wszystko, w moim wypadku ma swój początek na warsztatach. Od czerwca do sierpnia w Muzeum Beskidzkim w Wiśle, w ramach projektu "Na styku Dwóch Światów. Transformacja teneryfu i koronki koniakowskiej" wspieranego przez Ministerstwo, pod okiem Pani Małgorzaty Pawlusińskiej można było spróbować swych sił w
heklowaniu różiczki. Ja dołączyłam dopiero w lipcu :) Wszystkie uczestniczki warsztatów zostały "rzucone na głęboką wodę". Niezależnie od stopnia umiejętności posługiwania się szydełkiem miałyśmy odrobić serwetę, którą zrobiła nasza nauczycielka :) A przyznać trzeba, że do najprostszych nie należała.
Po dwóch miesiącach szydełkowania i prucia stałam się posiadaczką własnoręcznie heklowanej koniakowskiej różiczki.
W międzyczasie w Koniakowie odbyły się Dni Koronki Koniakowskiej. W dniach 13-15 sierpnia można było poznać kulturę i sztukę Koniakowian, spróbować lokalnych przysmaków, grać na trombicie i podziwiać koronki :)
Zaczęłam od tej największej, zapisanej w Księdze Rekordów Guinessa!
Bogactwo motywów i rozmiar koronki robią niesamowite wrażenie. Wszystkich zainteresowanych odsyłam na stronę Tego Giganta ;)
http://www.koronkakoniakowska.pl/
Największa koronka prezentowana była w szkole. Organizatorzy, wykorzystując dużą przestrzeń sali gimnastycznej, prócz koronki bobowskiej i węgierskiej koronki klockowej zaprezentowali także prace Beaty Legierskiej, mistrzyni cienkiej nici. Te koronki zapierają dech w piersiach :)
Oprawione w ramy, na lnianym, naturalnym płótnie, za szybą, nabierają szczególnego charakteru. To dzieło sztuki!!!
W korytarzu szkoły, swe prace prezentowała Mariola Wojtas. Podobnie cienka nić, bogactwo motywów i misterność pracy. Prace oprawione, na ciemnym płótnie są zachwycające.
Wśród prac szczególną uwagę zwróciłam na biżuterię. Malutkie, koronkowe motywy zamknięte w szkle, umieszczone w kaboszonie. Pomysłowość Pani Marioli jest ogromna :)
Dni Koronki uświetniła swym pobytem i twórczością NeSpoon
https://www.behance.net/nespoon,
Artystka, która koronkę zrobiła swym znakiem firmowym :) Tym razem mural, koniakowski oczywiście, powstała na sporej ścianie piekarni w Koniakowie.
Kolejny punkt na mojej koniakowskiej mapie to
Galeria Sztuki Regionalnej Tadeusza Ruckiego "Chata na Szańcach". Została założona w 1990 roku z funduszów własnych twórcy. Prezentuje szeroki przekrój twórców Trójwsi Beskidzkiej w zakresie rzeźby, malarstwa (także malarstwa na szkle), grafiki, stolarstwa artystycznego oraz koronek koniakowskich.
Serwety małe i duże. Prostokątne, owalne, okrągłe. Wszystkie piękne :)
Znajduje się tutaj także stoisko pracowni ceramicznej "CERAMIK" prowadzonej przez córkę twórcy - Justynę Łodzińską. Kafle z koronką - gdyby ktoś szukał pomysłu na kuchnię ;)
W tym roku wszystkich przybywających do chaty witała przepiękna serweta o średnicy 2metrów.
Po drugiej stronie ulicy znajduje się Muzeum Koronki - Izba Pamięci Marii Gwarek. Miejsce magiczne :) Tu można zobaczyć koronkę z jedwabnych nici chirurgicznych, którą p. Gwarkowa heklowała dla królowej Elżbiety II. Niestety proces twórczy przerwała śmierć koronkarki.
I tu koronki zachwycają.
A pod domem Gwarków zostały zaprezentowane serwety koniakowskich twórczyń, które ubiegały się o tytuł Koronki Roku.
A wśród nich delikatna i misterna koronka Marioli Wojtas :)
I chyba już nie muszę wyjaśniać, która z koronek zdobyła tytuł Koronki Roku 2016 :)
Przy głównej drodze swe straganiki rozstawiły koronkarki. Różnorodność motywów dorównywała mnogości przedmiotów. Były, koronkowe bluzki, czapeczki dla dzieci, serwety małe i duże, ozdoby choinkowe, nawet Szopka Betlejemska :)
Trzy dni z koronką koniakowską, to dla mnie wielkie przeżycie. Dzięki warsztatom mogłam docenić ogrom pracy włożonej w każdy, nawet najmniejszy i zdawałoby się najprostszy element. Koniakowskie Koronkarki, to kobiety obdarzone niewyobrażalną wyobraźnia przestrzenną, kreatywnością, cierpliwością, charyzmą, ciepłem.
Na dniach Koronki moja fascynacja nie zmalała, bacznie śledziłam wystawy, które towarzyszyły projektowi " Na styku Dwóch Światów".
Wernisaże tych wystaw uświetniały swą obecnością Marta Legierska, ( 80 letnia koronkarka, która postanowiła swe urodziny uczcić robiąc sobie serwetę o średnicy 180 cm, która zawiera 94 wzory - każdy "kwiotek" inny!!!) oraz Beata Legierska ( wspomniana wyżej mistrzyni cienkich nici, instruktorka "koluszek" czyli teneryfu podczas warsztatów, zdobywczyni wielu nagród i stypendystka Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego).
Prace Pani Marty Legierskiej (wyżej wspomniana serweta z 94 różnymi elementami)
Prace Beaty Legierskiej :)
Na wystawie, znalazły się też prace uczestniczek warsztatów, a że projekt obejmował koronkę koniakowską i teneryfową ("koluszka"), można było zobaczyć :
Oraz pracę Pani Małgorzaty Pawlusińskiej, która prowadziła warsztaty z koronki koniakowskiej :)
Rok bogaty w zdobyte doświadczenie :) Piękny dzięki temu, co dane mi było zobaczyć :)
Na pewno bardzo ważne miejsce w mojej bibliotece znajdą poniższe dwie pozycje :)
Część zdobytych umiejętności wykorzystałam przy robieniu koniakowskich bombek ( znajdziecie je w postach z grudnia 2016r.)
A dzięki zapasowi kordonków, które przyniósł mi Mikołajo/Aniołko/Gwiazdor ;) nudzić się nie będę także i w 2017 roku. Tym bardziej, ze stałam się szczęśliwą posiadaczką szydełek grubości 0,4 :)
Życzę Wam dobrego roku :)
